2 maanden... 2 maanden ben ik al helemaal op mezelf bezig. In mijn bedrijf was het een kleine stap: het moest gewoon gebeuren. Maar voor mezelf was het de grootste sprong die ik ooit heb gemaakt. En, wat hebben we nu geleerd vandaag? 😉
Het zat wel al een tijdje in mijn hoofd: zelfstandige worden. (niet moeilijk als je uit een thuis komt waar iedereen zelfstandige is) En toch was er iets wat me tegenhield. Want uiteraard heb ik als kind ook gezien dat het dag en nacht werken is, dat het niet altijd zo rooskleurig is en dat er dikwijls gerekend wordt of de financiën wel goed zitten. Maar de gedachte aan het bepalen van mijn eigen agenda, het bevrijdende gevoel om te werken zonder "baas"... het begon toch steeds meer te knagen.
Net als de bijhorende twijfels: ga ik het wel kunnen? Wat als ik faal? Wie zit er nu op mij te wachten? Ga ik Kerst in een kartonnen doos onder een brug moeten doorbrengen? (ja echt)
Maar ik heb het gewoon gedaan! Ik ben gesprongen en ben nu echt al een dikke 2 maanden verder in mijn avontuur. En hoe dat is gegaan... wel: laat ik jullie hierin even meenemen.
1. Blind springen... maar met een goed vangnet!
Uiteraard ben ik niet zomaar gesprongen hé... zot! Ik ben eigenlijk al een jaar aan het werken met een goede coach voor die sprong. Kijk, zie het als een voorbereiding op de 10 miles: je gaat toch ook niet beginnen lopen zonder eerst aan je conditie te werken? Zonder de juiste loopschoenen en zonder de juiste mentale voorbereiding?
Dus ik heb iemand gevonden die me heeft geholpen. Een top-dame! An laat me in mijn (creatieve) eigenwaarde, heeft respect voor mijn rare kronkels en vooral: ze respecteerde ook het tempo dat ik wou nemen. Want ik was bang. Oh boy. Het was nogal heel veel van "pipi-in-de-broek-momenten" en de faalangst was groter dan hij ooit was geweest. En toch...
Toch begon ik meer een meer aan het idee te wennen van een eigen volwaardige zaak op te starten.
Wie me kent die weet dat ik de dingen nooit half doe: het is smijten, of afbollen. (pardon my French, ik benoem de dingen zoals ze zijn...) Ik ben met open blik in het traject gestapt, heb alles aangenomen dat An me heeft aangereikt, heb de vragen gesteld waar ik ze had en ik heb vooral hard gewerkt!
2. Financiële plannen, doelen en al die andere schizzle...
Het begon al meteen met het moeilijkste: mijn doelen. Wat wou ik eigenlijk bereiken? Professioneel maar vooral ook persoonlijk. En dat kan groot of klein zijn:
- een dak boven je hoofd hebben
- enige bekendheid, dat de mensen Vive le Véro leren kennen
- een volgeboekte agenda
- mezelf zijn en laten zien
- vrijheid, rust en doen wat ik graag doe
Je ziet... het kan vanalles en nog wat zijn. Maar het moeten vooral jouw doelen zijn en niet die van een ander. Als ik er één moet kiezen die boven alles uitsteekt dan is het wel VRIJHEID. Ik wil doen wat ik wil, waar ik goesting in heb en zoals ik het wil. Sounds selfish? Nee hoor, ik heb gewoon voluit voor mezelf gekozen!
Daarnaast kwam het lastigste: een financieel plan. Als ik het woord cijfers hoor, dan begint mijn maag al te borrelen en mijn oren te fluiten: I hate it!
Het is niet dat ik een complete nitwit ben, maar het kost mij gewoon energie om met die dingen bezig te zijn. Maar bon: An was blijkbaar een maestro op dit gebied en ze heeft me zo zalig op weg geholpen! Weg slapeloze nachten (ok ja, ik beken: ze zijn er soms nog) en hello Doornroosje!
Dankzij An weet ik nu bijvoorbeeld perfect wat ik elke maand wil verdienen en kan ik ook meten hoe ver ik nog van mijn doel verwijderd ben. Mensen, ik kan jullie niet vertellen hoe zalig dat is voor een financiële broekschijter als ik! De momenten dat ik weer een paniekaanvalleke voel dan smijt ik de excel open die An heeft opgesteld, ik kijk mooi naar mijn input en... ZEN!
Ik moest ook mijn uurloon bepalen... OMG. Wat een ramp. In mijn hoofd maak ik nog altijd "maar wat tekeningskes" en is het niet zo speciaal wat ik doe.
Dus moest An me laten inzien dat ik wel een talent had en dat dit ook vergoed mag worden. (weeral... ik zie het nog steeds niet als een talent. Sorry An!!)
Verzekeringen, hospitalisatie... AAAAAAAAARRRGHH. Ik beken: ik zag het toen niet meer zitten. Het enige wat ik namelijk zag waren facturen, rekeningen en 0,0 inkomsten. Nada. Noppes. Het zwarte gat. In mijn hoofd was ik begonnen aan het domste plan ooit in mijn leven...
3. Omring je met de juiste mensen
En daar was dan dat menselijke vangnet: vrienden, familie, ... Mijn mama was diegene die me steeds met de juiste woorden kon overhalen. Zij was ook altijd zelfstandige geweest dus ze begreep me maar al te goed. Van haar heb ik nu een echte motivational quote gekregen "Marc Coucke is ook ooit begonnen met de shampooflessen in zijn garage..." We lachen er mee, maar het is zo: elke zelfstandige is ook ooit in een klein bureautje of een kleine garage begonnen.
Mijn beste vriendin. Djeezes. Ze beseft het niet van zichzelf maar dat is dus echt een rots in de branding. Westvlaamse nuchterheid, geen filter (ja, sommigen onder jullie kennen haar...) recht door zee en een hart van goud. Op de momenten dat ik het nodig had zei ze steeds "dat gaat u lukken jong" en dat was exact wat ik nodig had: haar bevestiging, haar geloof in mij. Achteraf heb ik het eens mooi samengevat tegen iemand: ik had heel weinig zelfvertrouwen maar de mensen rondom mij hebben dat toen met hun vertrouwen in mij ruimschoots goed gemaakt. Dus: merci mannen! Stuur uw factuur maar, dat zijn nu dan officieel onkosten...
De trainer van Josefien. (die jongen valt nu stijl achterover in zijn stoel moest hij dit ooit lezen...) maar net als ik beginnend ondernemer. Tijdens de wandelingen en trainingen die we deden met Josefien kon hij ook dikwijls de rust in mij brengen die even zoek was. De vragen waar ik nog mee zat kon hij vanuit een ander standpunt beantwoorden. En hij bleef maar zeggen dat het goed ging komen. Dat eens ik de stap had gezet, de mensen dan op me af zouden komen. (dat is dus ook gebeurd, maar ge moogt allemaal blijven komen hé... )
Ik probeer hier in Geraardsbergen ook de netwerk-momenten mee te pakken. Ik beken: ik haat dit. Hoe joviaal ik ook overkom, ik ben van nature een introvert. En die houden niet van drukte en het middelpunt van de belangstelling. Telkens weer is het een beetje sterven als ik mezelf moet voorstellen. (ik heb dan steeds zo van die "In de gloria" momenten) Ik ben er vreselijk onhandig in en tja... niet iedereen snapt wat een illustrator is. Daarnaast ben ik meestal ook de kleurrijke bom tussen al die ondernemers. Maar dat heb ik leren omhelzen: ik ben inderdaad de creatieveling en dat mag gezien worden. (eerlijk: ik kan ook met veel wegkomen door die titel... ik kan gewoon overal mijn heerlijke akward-zelve zijn!)
Door die momenten leer ik ook andere ondernemers kennen en leer ik vooral dat ik niet alleen ben in mijn onzekerheden, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Maar het is heel leuk om eens met gelijkgestemden over je bezorgdheden te praten, over die agenda die soms al eens leeg blijft of opeens te snel vol loopt...
4. Hou een agenda bij en plan tijd voor jezelf
Ok... werkpunt! Want ik kan jullie beloven dat het ontploft is. Ik heb de opportuniteit gehad om er enkele verkooppunten bij te nemen en dit heb ik gedaan. Ah nee zeker? Het ijzer smeden als het heet is! Daarnaast kwam er van alle kanten ook de vraag voor samenwerkingen en tekeningen op maat. En wat zeg je als beginnend ondernemer: "ja" (financiële broekschijter weet je wel?)
Ik bespeur enige intelligentie in mijn publiek, dus jullie begrijpen ook dat de agenda helaas vol zat met veel Vive le Véro maar heel weinig met Véro.
Ik vrees dat ik moet bekennen (en ja, ik weet dat enkele mensen heel kwaad op me gaan zijn) dat ik oktober, november en begin december 7 dagen op 7 heb gewerkt. En nee, dat is niet enkel 4u per dag, het was makkelijk aan 10/11u per dag. Tja... dat is dus niet goed he. (cliché 1 bevestigd: als zelfstandige werk je meer uren dan als werknemer)
Maar, daar is de reddende engel An weer: zij leert me nu echt structuur en planning aanbrengen in die agenda. Te beginnen met: tijd voor mezelf. Ik hou nu heel bewust de weekends vrij om leuke dingen te doen. Soms zit ik nog te tekenen, maar alleen omdat ik dat wil. Niet omdat het moet. Groot verschil dames en heren, zeer groot verschil.
Daarnaast leer ik ook "nee" zeggen tegen klanten. De agenda zit vol tot 31/12, daarna heb ik weer meer ruimte. (wie had dat ooit durven denken? Ik niet hoor! En tegelijkertijd begint die pipi in de broek weeral omdat januari nog vrij leeg is...)
Zoals gezegd is het plannen en tijd voor mezelf nog een gigantisch werkpunt, dus mensen: wees lief voor mij! Ik knal nu eenmaal tegen 100km/uur door het leven, maar jullie mogen altijd even op mijn rem duwen. Ik ben altijd beschikbaar voor een theetje of een aperitief... Ja, dat zijn weer die onkosten hé mannen (zien jullie hoe geweldig goed ik als een "zelfstandige" begin te denken?)
5. Vier je successen
Eilaba, dat doen we hoor! Op mijn social media post ik dikwijls dat een ondernemer bij elke bestelling een kleine vreugdedans maakt. Dit is echt zo. Het doet zoveel deugd om te zien dat mensen echt iets van mij kopen, dat mensen echt met mij willen samenwerken en dat ik mensen raak met mijn tekeningen. En ik pak het binnen, ik wuif het niet meer weg, ik steek het in mijn rugzakje en ik neem het mee naar mijn innerlijke feestzaal. (DJ en lightshow is altijd aanwezig)
Telkens weer kijk ik naar de weg die ik heb afgelegd en vergeet ik niet hoe hard ik heb gewerkt voor de stappen die ik heb gezet. Want geloof me: ze smijten het niet in uw schoot. Voor jullie lijkt het misschien alsof ik het ene succes na het andere boek, maar ik verzeker jullie: er is steeds hard voor gewerkt.
Uiteraard loop ik al eens met mijn kop tegen de muur, uiteraard lanceer ik al eens het verkeerde product: maar daaruit moet je leren. Evalueer je eigen werk, stuur bij waar nodig en uiteindelijk lukt het je om wel de juiste zaken aan te bieden. En ja: soms zit daar ook een onverwacht topproduct bij zoals mijn Flandrien. Een eenvoudige koersfiets die is uitgedraaid tot een ware bestseller. Dus je mag nooit opgeven! Wie me kent die weet dat er een vrij koppig doorzet-kantje is aan mij en dat ik altijd andere manieren bedenk om te slagen. En als je harde werk dan beloond wordt: zalig!
6. Hoe voel ik me nu echt?
Wel euh... nog steeds een beetje alsof ik elke dag vakantie heb? Begrijp me niet verkeerd, ik werk veel uren, maar het voelt niet aan als werken. Ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik mag doen wat ik graag doe. En dan voelt het aan als vakantie!
Ondertussen heb ik wel van mezelf gemerkt dat ik heel graag verhalen vertel. Ik heb vrij lang moeten zoeken hoe ik mezelf moet voorstellen, maar sinds kort heb ik dat gevonden (ook weeral dankzij de feedback van veel mensen)
Ik ben een visuele verhalenverteller. En dat is duidelijk ook de weg die ik verder wil inslaan.
De komende maanden beloven nog extra spannend te worden want ik ga een kleine switch maken op mijn website en dus meer opdrachten op maat aanbieden. (No worries: ik blijf uiteraard mijn merk Vive le Véro verder uitbouwen) Ik ga vooral illustraties op maat aanbieden: geboortekaartjes, kaarten, illustraties... alles waarbij ik een verhaal mag vertellen.
Daarnaast staan er ook wel wat nieuwe producten op de planning (die verdomde verjaardagskalender moet er echt eens komen) en ga ik ook proberen om de grootste uitdaging ooit met mezelf aan te gaan. Maar daarover later meer. Voelen jullie hoe mooi ik een spanningsveld aan het opbouwen ben?
Mijn jaar zal er hopelijk even veelbelovend uitzien als de laatste 2 maanden. Ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat ik toch heb doorgezet en nu mag doen wat me gelukkig maakt. En beste mensen: ik wens jou dit ook toe.
Ik wens jou elke dag een vreugdedans, ik wens jou ook het gevoel toe om te doen wat je graag doet. Want we zijn hier uiteindelijk maar kort op deze aardkloot dus laten we er dan het beste van maken!
Tot volgend jaar en midden januari ben ik er alweer met een nieuwe blog. (Al weet ik totaal nog niet waarover deze zal gaan... tips? Anyone?)
